Komentarze: 7
Chciałabym, choć na kilka dni odciąć się od ludzi. Choć na kilka dni żyć bez udogodnień, bez telewizji, mediów, Internetu, telefonu. Chciałabym odpocząć. Żeby odnaleźć siebie. Żeby odszukać to, co straciłam dwa lata temu. Nigdy mu tego nie wybaczyłam. Nigdy. Pozbawił mnie marzeń, dziecięcych wyobrażeń o świecie i zaufania. Przede wszystkim do samej siebie.
Nie potrafię zrozumieć swojej tendencji do szukania dziury w całym. Do szukania problemów. Do wyobrażania sobie ich. Czyżbym lubiła cierpieć? Czemu zawsze che postawić na swoim, mimo, iż inni przestrzegają mnie przed niebezpieczeństwem takiego postępowania? Zwłaszcza, jeśli chodzi o facetów. A później się zastanawiam, co jest ze mną nie tak.
Boję się. Dnia. Siebie. Tego, że stracę bezpowrotnie to, co tak bardzo mi się we mnie podobało. Jedyną rzecz, która mi się we mnie podobała. Duszę.
Jedyną rzecz, której teraz pragnę to przetrwanie. Muszę dalej żyć. Chociaż nie umiem odnaleźć się w tym świecie.